Szósta generacja (czasem nazywana erą 128-bitowców, zobacz sekcję poniżej) odnosi się do gier komputerowych, konsoli i przenośnych konsoli gier wideo dostępnych na początku XXI wieku. Platformy szóstej generacji to Sega Dreamcast, Nintendo GameCube, Sony PlayStation 2 i Microsoft Xbox.
Konsola PlayStation 2 zdominowała konkurencję sprzedając ponad 100 milionów sztuk[1]. Xbox był na drugim miejscu z wynikiem 24 milionów sztuk[2], a Nintendo trzecie z 20,85 milionami sprzedanych GameCube'ów[3]. Mówi się także, że Sega Dreamcast został sprzedany w 10 milionach egzemplarzy.
Liczba bitów w konsolach stała się normatywnym określeniem jakości konsoli w erze 32-bitowców. Liczba “bitów” podawana przy nazwach konsoli odnosiła się do słowa maszynowego na którym operuje procesor. Jednak wydajność konsoli nie zależy wcale od wielkości słowa. Można bez problemów zwiększyć wielkość słowa maszynowego powyżej 32-bitów – wydajność konsoli zależy również od innych czynników, jak szybkość procesora konsoli, szybkości procesora graficznego, przepustowości i wielkościpamięci.
Sega Dreamcast, miała dwuinstrukcyjny 32-bitowy procesor, 64-bitową kartę graficzną i 64-bitową magistralę danych. Jeden z wielu procesorów PlayStation 2 znany jest jako “128-bitowy Emotion Engine”, lecz tak naprawdę jest on dwuinstrukcyjnym procesorem 64-bitowym. Nintendo GameCube jest wydajniejszy od PS2, mimo że posiada jednoinstrukcyjny 64-bitowy procesor. Microsoft Xbox, który również jest wydajniejszy od PS2, używa natomiast 32-bitowego procesora i 256-bitowego procesora graficznego, czyli konfiguracji, która stała się standardem wielu komputerów osobistych. Ważność w ilości bitów na rynku konsoli zmalała z powodu używania komponentów, które operują na różnych wielkościach słów maszynowych. Sega Dreamcast i PlayStation 2 były ostatnimi konsolami, używającymi terminu “128-bitów” w ich marketingu w celu opisania ich możliwości.
Podczas szóstej generacji rynek przenośnych konsoli gier wideo znacznie się rozszerzył dzięki wprowadzeniu nań nowych urządzeń od różnych producentów. Nintendo utrzymało większą część rynku dzięki wydaniu w 2001 ulepszonej wersji konsoli Game Boynazwanej Game Boy Advance. Następnie firma wydała dwie odświeżone wersje systemu: Game Boy Advance SP w 2003 i Game Boy Micro w 2005. Podczas tej generacji wprowadzone zostały na rynek również Neo Geo Pocket Color w 1998 i BandaiWonderSwan Color w Japonii w 1999. Warto odnotować, że w 2001 koreańska firma Game Park wydała własny przenośny system GP32, który był pierwszą przenośna konsolą gier wideo o strukturze open-source.
Główną innowacją na rynku stało się dodawanie do konsoli możliwości, które nie były przeznaczone do grania. Wszystkie możliwości, jak telefon komórkowy, odtwarzacz MP3, przenośny odtwarzacz filmów czy nawet palmtop, były dodawane do istniejących konsoli. Pierwszą taką hybrydą była Nokia N-Gage, która wydana została w 2003 i była reklamowana głównie jako telefon komórkowy. Później, w 2004, konsola została przerobiona i wydana jako N-Gage QD. Drugą taką konsolą był Zodiac, firmy Tapwave wydany w 2004, bazujący na Palm OS. W konsoli znalazło się wiele opcji zwykle dostępnych w palmtopach.
Gdy coraz więcej przenośnych konsoli pojawiało się na rynku pod koniec generacji, trudno było określić, kiedy dokładnie kończy się szósta i rozpoczyna siódma generacja. Zwykle mówi się, że siódma generacja rozpoczęła się pod koniec 2004 wydaniem przez Nintendo konsoli Nintendo DS i PlayStation Portable firmy Sony.
